READING THE PROPHET FROM THE LANGUAGE OF NÂBÎ AND LOOKING AT ASMA-I NABIY WHICH APPEARS IN HIS POEMS, FROM THE POINT OF VIEW OF THE CONCEPT OF EPITHET

Hz. Peygamber, Türklerin Müslüman olduktan sonra yazdıkları dinî ve tasavvufî eserlerde olduğu kadar, konusu doğrudan din tasavvuf olmayan de sıklıkla saygı, sevgi özlemle anılmıştır. Bu denli yaygın biçimde kendisinden bahsedilen Peygamber’in öne çıkarılan vasıflarının tespiti, Türk şairlerinin gönül dünyasında zihinlerindeki Peygamber tasavvurunu belirlemede önemli bir kaynak olarak öngörülmüştür.
 17. yüzyılda hikmet geleneğinin temsilcisi olan Nâbî, bu makalenin araştırma açısından, yaşadığı dönem için iyi örnek varsayılmış; onun manzum mensur eserlerinde yer alan O’nun vasıfları taranarak tespit edilmeye çalışılmıştır. Elde edilen onlarca sıfat, esmâ-i Nebî metinlerindeki isimlerle benzeşen benzeşmeyen yönleriyle karşılaştırılmış, son yıllarda halk edebiyatında kullanılan “epitet” kavramıyla açıklanıp açıklanamayacağı tartışılmıştır. 
 Sonuçta, Osmanlı şairinin eserlerinden Peygamberimizin sıfatları ile toplumunun geçmişten o tarihlere kadar getirdiği tasavvuru olabildiğince derli toplu ortaya çıkarılmaya